Hvað er aðventa?

Orðið aðventa er dregið af latnesku orðunum Adventus Domini og hefst hún á 4. sunnudegi fyrir jóladag. Þessi árstími var lengi vel og er reyndar víða enn, kallaður jólafasta. Hér fyrr á öldum mátti þá ekki borða hvaða mat sem var, til dæmis ekki kjöt.

En hvað gerum við nú til dags á aðventunni? Í íslensku nútímaþjóðfélagi eru það fáir sem að fasta á aðventunni. Sennilega er það einmitt hið gagnstæða. Aðventan snýst orðið um jólaboð og fagnaði, jólahlaðborð, jólaböll og jólagleði, allt með tilheyrandi kræsingum og gnægtum af mat og drykkjum. Allir vilja halda flott jólaboð og ekkert er til sparað.

Þessi boð og veislur eru svo sannarlega mjög skemmtilegar og gott fyrir alla að lyfta sér upp og hitta skemmtilegt fólk. En það sem að verra er að núorðið er það orðið svo að boðin og veislurnar eru orðnar svo margar að oft þarf að skipta upp kvöldunum til að rjúka á milli staða, því að ekki má missa af eða sleppa einhverri þeirra. Svona fara helgarnar á aðventunni hjá mörgum.

Margur er oft orðinn ansi uppgefinn á öllu jólaatinu, meðfram vinnu og á hlaupunum til að kaupa fyrir heimilið, til skreytinga, matvörurnar, jólafötin, jólagjafirnar og svo jólakortin sem liggur við að séu skrifuð í bílnum á leið á milli staða, en samt er hvergi slakað, frekar bætt við til að gera enn betur og flottar en í fyrra.

Ekki má heldur gleyma jólahreingerningunni sem að verður að vera gerð, þó svo að þrifið sé mjög reglulega á allflestum heimilum í dag og varla sjáist til hvað verið er að gera. Svo eru það líka þeir sem að ákveða að skipta út eldhúsinu fyrir jólin eða taka baðherbergið í gegn, líka fyrir jólin. ALLT þarf jú að klárast og gera fyrir jólin.

Í þessu stressi og hlaupum verður það ansi oft þannig, að heilsan og hvað er gott fyrir hana, fer fyrir ofan garð og neðan. Minna er borðað af hollum mat og minna er hugað að hvíld. Útivera verður hjá flestum sú, að hlaupa á milli bílsins og búðanna, bílsins og boðanna og bílsins og heimilisins.

Gripið er í “eitthvað fljótlegt” til að elda fyrir börnin og svo rokið í næstu veislu og þar skína kræsingarnar á borðunum. Oftar en ekki er heldur meira borðað þar en til stóð, sér í lagi þar sem að lítil næring hafði verið sett í kroppinn yfir daginn í stressinu og svo öllu rennt niður með góðum veigum.

Slíkt kvöld þakkar því miður líkaminn okkar sjaldnast. Líkaminn reynir alltaf að kalla á jafnvægi, og svona OF af öllu, er of mikið fyrir hann. Hvað þá ef að margir dagar og mörg kvöld eru á svipaða vegu. Hve lengi getum við boðið okkur og líkama okkar þetta stressástand. Er ekki ráð að stíga á bremsuna og horfa til beggja hliða áður en að haldið er áfram.

Nú er hálfnuð aðventan og við búin að kveikja á tveimur kertum. Flest allavega, en eflaust eru einhverjir sem að hugsa núna, úfff ekki ég – það gleymdist á sunnudaginn! Reynum að hægja aðeins á – jólin koma, það eitt er víst, hvort heldur ALLT er búið eða ekki. Reynum að setja líka hollustu í kroppinn og reynum að hvíla okkur yfir kertaljósi og rólegheitum. Okkur á eftir að líða miklu betur ef að meira jafnvægi kemst á, þá verðum við ekki jafn útkeyrð yfir hátíðarnar.

Njótum aðventunnar og hugum að því fyrir hvað hún stendur.

Við kveikjum einu kerti á.
Hans koma nálgast fer
sem fyrstu jól í jötu lá
og Jesúbarnið er.

Við kveikjum tveimur kertum á
og komu bíðum hans,
því Drottinn sjálfur soninn þá
mun senda‘ í líking manns.

Við kveikjum þremur kertum á,
því konungs beðið er,
þótt Jesús sjálfur jötu og strá
á jólum kysi sér.

Við kveikjum fjórum kertum á.
Brátt kemur gesturinn,
og allar þjóðir þurfa að sjá,
að það er frelsarinn.

Höfundur: Guðný Ósk Diðriksdóttir